គន្លឹះសម្រាប់មើលថែកូនឱ្យក្លាយជាក្មេងដែលមានភាពឯករាជ្យ និងអាចពឹងផ្អែកលើខ្លួនឯងបាន
តើអ្វីជាការពឹងផ្អែកលើខ្លួនឯង? ការពឹងផ្អែកលើខ្លួនឯង គឺជាការចេះឯករាជ្យលើខ្លួនឯង។ អាកប្បកិរិយាបែបនេះ គឺជាទស្សនៈមួយដែលជួយជម្រុញមនុស្សម្នាក់ឱ្យមានភាពជឿជាក់ អាចសម្រេចចិត្តបានដោយខ្លួនឯង និងអាចធ្វើអ្វីៗបានដោយខ្លួនឯង។ ការយកពេលវេលាក្នុងការបណ្ដុះនូវសមត្ថភាព និងចំណាប់អារម្មណ៍នៃភាពឯករាជ្យដល់កុមារអាចនឹងហួសហេតុពេក ពិបាក និងហត់នឿយក៏ពិតមែន ប៉ុន្តែវាពិតជាទំនួលខុសត្រូវដ៏មានសារសំខាន់មួយរបស់មាតាបិតាគ្រប់រូប។ កុមារវ័យតូចៗត្រូវបានរំពឹងថាធ្វើកិច្ចការសាមញ្ញៗរាល់ថ្ងៃដូចជា ពាក់ស្បែកជើងដោយខ្លួនឯង ចេះស្គាល់លេខ និងស្គាល់អក្សរ។ល។ ជួនកាល កិច្ចការសាមញ្ញៗដូចជា រើសកន្លែងអង្គុយក៏អាចជាការសម្រេចចិត្តដ៏ពិបាកសម្រាប់កុមារបានផងដែរ។ ក្នុងនាមយើងជាមនុស្សធំ/មាតាបិតា ការផ្ដល់ឱកាសដល់ពួកគេក្នុងការកសាងទំនុកចិត្តផ្ទាល់ខ្លួន និងការចេះពឹងផ្អែកលើខ្លួនឯងអាចធ្វើឱ្យកិច្ចការទាំងនោះមានភាពងាយស្រួលសម្រាប់ពួកគេអាចទទួលយកបាន។
ទន្ទឹមនឹងនេះដែរ មានកិច្ចការជាច្រើនដែលមាតាបិតាអាចធ្វើបានដើម្បីជួយកូនៗក្លាយជាមនុស្សអាចពឹងផ្អែកលើខ្លួនឯងបាន។ ខាងក្រោមនេះ គឺជាអ្វីដែលលោកអ្នកអាចចាប់ផ្ដើមធ្វើ។
បង្កើតទម្លាប់ប្រចាំថ្ងៃជាមួយកូន៖ អនុញ្ញាតឱ្យកូនរបស់អ្នកធ្វើកិច្ចការសាមញ្ញៗដោយខ្លួនគេដូចជា ដុសធ្មេញ ញ៉ាំអាហារ ចងខ្សែស្បែកជើង ស្លៀកពាក់ខោអាវ ឬដោះខោអាវទុកភ្ជួរលើទំពក់ឱ្យមានរបៀបរៀបរយជាដើម។ អ្នកអាចបង្រៀនពួកគេពីវិធីធ្វើកិច្ចការទាំងនោះជាមុន បន្ទាប់មកទៀត ឱ្យពួកគេធ្វើដោយខ្លួនឯង។
ចាំឈរមើលពីក្រោយ៖ នៅពេលដែលកូនរបស់អ្នកកំពុងប្រឈមនឹងការធ្វើអ្វីមួយ អ្នកអាចចាំឈរមើលថានឹងមានអ្វីកើតឡើង។ ជាការពិតណាស់ ប្រសិនបើពួកគេប្រឈមនឹងគ្រោះថ្នាក់ អ្នកត្រូវចូលជួយគេភ្លាមៗមុននឹងមានបញ្ហាអាក្រក់កើតឡើង។ ប្រសិនបើពួកគេសម្រេចចិត្តជិះកង់ដោយមិនបានរៀនជិះជាមុន នេះប្រហែលជាពេលវេលាមួយដែលអ្នកត្រូវមើលថាតើគេពិតជាអាចជិះកង់បានមែនដែរឬអត់។ កុមារវ័យក្មេងៗចូលចិត្តធ្វើអ្វីដែលគ្រោះថ្នាក់ និងសិក្សាពីអ្វីដែលរាងកាយរបស់ពួកគេអាចធ្វើបាន និងមិនអាចធ្វើបាន។ ពេលដែលអ្នកអនុញ្ញាតឱ្យកូនស្វែងរកនូវសមត្ថភាពរបស់ពួកគេដោយមិនមានការនិយាយថា “ទេ” នោះគេនឹងរៀនពីការជឿជាក់របស់អ្នកលើពួកគេ និងការសម្រេចចិត្តរបស់ពួកគេ។
ឃ្លាតឆ្ងាយពីគ្នា៖ វិធីសាស្ត្រដែលអាចធ្វើឱ្យកូនអាចអភិវឌ្ឍខ្លួនបាន គឺការឃ្លាតឆ្ងាយពីម្ដាយ មិនមែនម្ដាយឃ្លាតឆ្លាយពីកូនទេ។ ការដាក់វិន័យអាចនឹងកើតឡើងតិចតួចនៅពេលដែលកូនៗមិននៅជិតម្ដាយ។
ឈប់សម្រាកឱ្យត្រឹមត្រូវ៖ អ្នកត្រូវប្រាកដក្នុងចិត្តថាឱ្យកូនដឹងពីពេលវេលាដែលអ្នកបម្រុងនឹងទៅណាមកណាសូម្បីតែទៅបន្ទប់ជិតនោះក៏ដោយ។ វាពិតជាសំខាន់ណាស់បើអ្នកនិយាយ “លាហើយកូន! ម៉ាក់/ប៉ាទៅធ្វើការ។ តិចទៀតម៉ាក់/ប៉ានឹងត្រឡប់មកវិញ។” ព្រោះថាពាក្យសម្ដីទាំងនេះនឹងធ្វើឱ្យកូនជឿជាក់អ្នក ហើយគេនឹងដឹងថាអ្នកប្រាកដជាប្រាប់គេថានឹងមានអ្វីកើតឡើង និងអ្នកធ្វើអ្វីដែលអ្នកបាននិយាយ។
អនុញ្ញាតកូនឱ្យមានពេលលេងគ្រប់គ្រាន់៖ អនុញ្ញាតកូនឱ្យស្វែងរកគំនិតផ្ទាល់ខ្លួន និងការគិតសម្រាប់ខ្លួនគេ។ អ្នកមិនត្រូវព្រួយបារម្ភពីការពង្រាយដែលគេអាចនឹងធ្វើឡើយ ព្រោះនេះជាអ្វីដែលកុមារតូចៗតែងតែធ្វើ។ ក្នុងនោះ លោកអ្នកគ្រាន់តែបង្កើតទីកន្លែងដែលមានសុវត្ថិភាពសម្រាប់ពួកគេស្វែងយល់តែប៉ុណ្ណោះ។
លើកទឹកចិត្តពួកគេឱ្យជួយធ្វើកិច្ចការផ្ទះតាមលំដាប់អាយុ៖ ពេលដែលកូនចាប់ផ្ដើមធំបន្តិច ពួកគេអាចជួយកិច្ចការស្រាលៗដូចជា រៀបចំតុ ស្រោចផ្កា ឬស្រោចដំណាំ លាងសម្អាតប្រដាប់លេង ឬបន្ទប់។ ពួកគេគួរតែមានការទទួលខុសត្រូវដែលស័ក្ដិសមសម្រាប់វ័យរបស់ពួកគេ និងគួរតែទទួលខុសត្រូវលើកាតព្វកិច្ចដែលពួកគេគួរតែធ្វើ។ ការប្រគល់ភាពទទួលខុសត្រូវនេះដល់ពួកគេអាចធ្វើឱ្យពួកគេមានអារម្មណ៍ថាពួកគេទទួលបានភាពជឿជាក់ពីឪពុកម្ដាយក្នុងការធ្វើការងាររបស់ពួកគេ។
អនុញ្ញាតឱ្យកូនធ្វើការសម្រេចចិត្ត៖ នេះមិនមែនមានន័យថាអ្នកឱ្យកូនធ្វើជាអ្នកសម្រេចចិត្តនោះទេ ប៉ុន្តែ អ្នកលើកទឹកចិត្តគេឱ្យជ្រើសរើសសម្លៀកបំពាក់ដែលគេចង់ស្លៀកពាក់នៅពេលព្រឹក ឬក៏ជ្រើសរើសអាហារពេលល្ងាចបានម្ដងក្នុងមួយសប្ដាហ៍។ ពេលដែលកូនរបស់អ្នកមានអារម្មណ៍ថាការសម្រេចចិត្តរបស់គេត្រូវបានគោរព និងទទួលយក នោះគេនឹងកសាងទំនុកចិត្តកាន់តែខ្លាំងដែលអាចជម្រុញដល់ការបង្កើតភាពឯករាជ្យរបស់ពួកគេ។
ធ្វើជាអ្នកសម្របសម្រួល៖ កុមារនឹងមានភាពឯករាជ្យដោយឯកឯង។ នេះមិនមែនជាការងាររបស់អ្នកក្នុងការធ្វើឱ្យពួកគេមានភាពឯករាជ្យនោះទេ ប៉ុន្តែ អ្នកត្រូវផ្ដល់នូវបរិស្ថានដែលអនុញ្ញាតពួកគេឱ្យក្លាយជាមនុស្សឯករាជ្យ។
ផ្ដល់សំឡេងទាក់ទង និងផ្ដល់ជំនួយពីចម្ងាយ៖ ប្រសិនបើកូនរបស់អ្នកស្ថិតនៅក្នុងបន្ទប់ឆ្ងាយពីអ្នកអាចមើលឃើញ ហើយកំពុងជួបបញ្ហា អ្នកត្រូវផ្ដល់ដំណឹងប្រាប់ពួកគេថាអ្នកជិតទៅដល់ទីនោះដើម្បីជួយគេហើយ។ ការរក្សាកិច្ចសន្ទនាជាមួយកូនក្រៅបន្ទប់ងូតទឹកក៏ជាវិធីល្អម្យ៉ាងដែរដើម្បីទប់ស្កាត់កង្វល់ពេលបែកគ្នា។ ប្រសិនបើកូនអ្នកត្រូវការជំនួយពេលដែលគាត់កំពុងធ្វើអ្វីមួយ អ្នកគួរលើកទឹកចិត្តពួកគេ និងផ្ដល់ការណែនាំក្នុងការធ្វើប្រសើរជាងធ្វើវាដោយខ្លួនអ្នក។
កសាងទំនាក់ទំនង៖ ត្រូវប្រាកដថាកូនរបស់អ្នកដឹងថាអ្នកស្រឡាញ់គេប៉ុណ្ណា។ វិធីសាស្ត្រដ៏មានប្រសិទ្ធភាពក្នុងការបង្ហាញក្ដីស្រឡាញ់ គឺការចំណាយពេលវេលាដ៏មានតម្លៃជាមួយគេដោយផ្ដល់នូវការអោប និងថើប ការថែរក្សា និងយោគយល់។ ជាមួយគ្នានេះដែរ អ្នកក៏គួរជំរុញឱ្យពួកគេមានភាពស្និទ្ធស្នាលជាមួយនឹងមនុស្សធំៗដូចជាលោកតាលោកយាយ ឬមិត្តភក្ដិរបស់គ្រួសារជាដើម។ អ្នកត្រូវប្រាកដថាអ្នកបង្កើតបរិស្ថានដែលធ្វើឱ្យកូនមានផាសុកភាព និងជិតស្និទ្ធជាមួយសមាជិកនានាក្នុងគ្រួសារ មិនត្រឹមតែមនុស្សតែម្នាក់ក្នុងគ្រួសារនោះទេ ព្រោះការជិតស្និទ្ធទៅនឹងមនុស្សតែម្នាក់ក្នុងគ្រូសារមានន័យថាមនុស្សម្នាក់នោះកំពុងធ្វើឱ្យគាត់ខូច។ អ្នកត្រូវណែនាំកូនរបស់អ្នកឱ្យស្គាល់កុមារដទៃទៀតដើម្បីបង្កើនមិត្តភាពដែលអាចជួយពួកគេឱ្យរីកចម្រើនផ្នែកអារម្មណ៍ និងមនោសញ្ចេតនា។
ធ្វើជាគំរូ៖ ក្នុងនាមយើងជាឪពុកម្ដាយ យើងគួរតែមានភាពជឿជាក់ និងធ្វើជាគំរូដ៏វិជ្ជមានមួយ។ ថ្ងៃដំបូងនៃការចូលរៀនអាចនឹងពិបាកសម្រាប់ឪពុកម្ដាយ និងកូន តែអ្នកត្រូវចេះដោះស្រាយបញ្ហាកង្វល់នោះ។ ក្នុងនាមយើងជាមនុស្សចាស់ យើងត្រូវតែរក្សាភាពជឿជាក់លើខ្លួនឯង និងធ្វើជាគំរូដ៏វិជ្ជមានសម្រាប់កូនៗ។ ទង្វើទាំងនេះអាចជួយជំរុញកូនឱ្យធ្វើតាមអ្នក។ អ្នកអាចនិយាយទៅកាន់កូនពីអ្វីដែលគេកំពុងខ្វល់ អ្វីដែលគេគិត អ្វីដែលគេព្រួយបារម្ភ និងអ្វីដែលគេសួរ។ ការធ្វើបែបនេះ គេនឹងយល់ដឹងថាគំនិតរបស់ពួកគេត្រូវបានទទួលយក គោរព និងឮ ដូច្នេះ អ្នកត្រូវអនុញ្ញាតគេឱ្យបង្កើតនូវភាពជឿជាក់លើខ្លួនឯង និងការយល់ដឹងដោយខ្លួនឯង។
ជឿទុកចិត្តអ្នកដទៃ៖ អ្នកត្រូវចាំថា គ្រូបង្រៀនរង់ចាំជានិច្ច។ អ្នកត្រូវលើកទឹកចិត្តកូនឱ្យជឿទុកចិត្តអ្នកដទៃដើម្បីបង្កើនការយល់ដឹងរបស់គេជាមួយនឹងសហគមន៍ និងតួនាទីរបស់គេក្នុងសហគមន៍នោះ។ ពេលដែលគេឃើញមនុស្សធំចែករំលែក និងទាក់ទងគ្នា គេក៏ចាប់ផ្ដើមយល់ថាតើគេគួរធ្វើអ្វីផងដែរ។ ការធ្វើបែបនេះអាចឱ្យគេបង្កើតសមត្ថភាពក្នុងការរាប់អានមិត្តភក្ដិ បន្តការសម្រេចចិត្តប្រកបដោយភាពវិជ្ជមាន និងកសាងទំនាក់ទំនងជាមួយអ្នកដទៃពេញមួយជីវិត៕
English Version: Nurturing Independence in Children in Cambodia
